İgnati Grinevitski

İgnati Grinevitski
Doğum	y. 1856 Babruysk, Minsk Guberniyası, Rus İmparatorluğu
Ölüm	13 Mart 1881 (aged c. 25) Mahkeme Reviri, Sankt-Peterburg, Rus İmparatorluğu

İgnati Grinevitski veya Ignacy Hryniewiecki^{[not 1]}(Rusça: Игнатий Гриневицкий; y.1856 - 13 Mart 1881), II. Aleksandr Suikastı'nı düzenleyen devrimci Narodnaya Volya grubunun Polonyalı bir üyesiydi. Grinevitski, II. Aleksandr'ın öldürüldüğü bombalı suikast saldırısına katılımı ile tanındı. Grinevitski, Çar'ı ve kendisini ölümcül şekilde yaralayan ikinci bombayı atmıştı. Çar'ın ölümünden birkaç saat sonra aynı gün kendisi de öldü. Grinevitski ve suç ortakları, II. Aleksandr'a yapılacak herhangi bir suikastın çarlık otokrasisini devirmek için siyasi veya sosyal bir devrimi tetikleyebileceğine inanmaktaydılar. Birçok tarihçi ise suikastı bir Pirus zaferi olarak görmektedir, zira bir devrime katılmak yerine devletin devrimci hareketi ezmek için kararlılığını güçlendirmiştir ve 1880'lerde devrim hareketinin düşüşüne yol açmıştır.Grinevitski'nin ise suikastteki rolünün İntihar saldırılarının ilk örneklerinden olarak görülmektedir.

İgnati Grinevitski, 1855-6'da, ^{[not 2]} Minsk' te (bugünkü Klichaw Bölgesi, Mahilyov Voblastı), Grodno Guberniyası'nda büyük bir ailede dünyaya geldi. Polonyalı soylu, bir katolik toprak sahibinin oğluydu.^[1][3]Eski yoldaşı Lev Tikhomirov'a göre, Grinevitski kendisine bir Polonyalı değil Litvan olarak tanımlardı. Tihomirov onu bir Rus Kutbu olarak kabul etmiş ve ayrıca Rusça ile Lehçe de eşit derecede akıcı olduğunu eklemiştir. ^[4] Grinevitski, Polonya hareketlerine katılmadığı için suçlandığı bir noktada:"Partizan çatışmalarına başladığınızda, sizinle olacağım. Ama şimdilik Rusya'nın özgürlüğü için çalışacağım." şeklinde ifade etmekteydi.^[5][6] 1875'te Grinevitski, yüksek akademik dereceye sahip Byelostok'taki bir spor okulundan mezun oldu ve sonbaharda Sankt-Peterburg'un Sankt-Peterburg Devlet Teknoloji Enstitüsü'nde makine mühendisliğine kaydolması için ayrıldı.^[7]1879'da finansal desteğe katkıda bulunduğu yeraltı Rus devrimci hareketi Narodnaya Volya (Halkın İradesi) ile hareket etti.^[8] Derslere katılmadığı için 1 Haziran 1880'de enstitüden çıkarıldı. O yıl, Kotik ve Mihail İvanoviç takma adları altında çalışmalarını sürdüren Grinevitski, hükûmet karşıtı faaliyetlerde bulundu ve öğrenciler ile işçiler arasında devrimci propaganda yaymak amacı ile çabaladı. Ayrıca gizli bir baskı kuruluşunda yer alan Raboçaya Gazetesi'nin yeraltı edebiyatının organizatörüdür.^{[not 3]} Çağdaş açıklamalara göre, Grinevitski orta boyda, hafif sakallı, kıvırcık saçlara sahipti,^[10] ve iyi huylu biriydi.^[2]

1880 sonbaharında Grinevitski ve diğer beş kişi, Pazar günü Mihaylovski Binicilik Okulu'ndaki birliklerin düzenli olarak gözden geçirilmesinin ardından Çar'ın çeşitli güzergahları izlemekle görevlendirildi. 26 Şubat 1881'de, gözlemleri Grinevitski'nin, Elnikov soyadı altında yaşadığı 59 Simbirskaya sokağındaki dairesinde yapılan bir toplantıda tartışıldı. Çar'ın sık sık Malaya Sadovaya Caddesi'nden geçtiğini gözlemlemişlerdi, bu yüzden İcra Komitesi kaldırımın altına bir mayın döşemeye karar verdi. Ancak İtalyanskaya Caddesi'ne dönerek ve Catherine Kanalı'nı takip ederek farklı bir yol izleyebileceğini, böylece yeraltı madeninden kaçınabileceğini fark ettiler. Bu nedenle kanalı yöneten suikastçıların bomba atması gerekecekti. ^[1][11]Grinevitski gönüllü oldu ve bomba atıcısı olarak görevlendirildi.^[12]Kimyager Nikolay Kibalçiç tarafından hazırlanan bombalar, hareketli nesnelere zarar verebilecek şekilde özel olarak tasarlandı.^[13]Bombaların 5-6 kilo ağırlığında olduğu ve patlayıcı maddenin nitrogliserin ve piroksilin karışımından oluştuğu ifade edildi.^[14] Gizli bir toplantıda, Grinevitski, Kibalçiç, Nikolay Rısakov ve Timofey Mihaylov Pargolovo çevresindeki Neva ötesindeki yarı yüklü bombaları test etmek için çalışmalar yaptılar.^[1][14]

Suikasttan önceki gece, Grinevitski gelecek nesillere bir mektup yazdı ve bir kısmında şunları ifade etti:

" II. Aleksandr ölmeli. O ölecek ve onunla birlikte biz, düşmanları, infazcıları da yeneceğiz [...] Mutsuz ülkemiz kurtarılmadan önce kaç evladını daha kurban verecek ? [...] Ölmek için çok gencim, zaferimizi görmeyeceğim, zaferimizin parlak dönemlerinde bir gün, bir saat yaşamayacağım, ama ölümümle dahi sonuçlansa tüm görevimi yapacağım inanıyorum ve dünyadaki hiç kimse benden daha fazlasını talep edemez. [...]"^[15]

13 Mart 1881 Pazar sabahı, Grinevitski ve diğer üç bombacı grubun Telejnaya Caddesi'ndeki dairesinde toplandı. Sabah 9-10 sularında Sofya Perovskaya ve Kibalçiç'in her biri iki bomba getirmişti.^[1][15] Perovskaya daha sonra Catherine Kanalı'na gitmeden önce, Rısakov ve Grinevitski, Gostiny Dvor'un karşısında yer alan bir şekerleme dükkanında oturdular. II. Aleksandr'ın alayına müdahalede bulunmak için sabırsızlıkla beklemekteydiler. Sadece Grinevitski sakince kendisine servis edilen şekerlemelerin bir kısmını yiyebildi. Oradan yollarını ayırdılar ve kanalda birleştiler. O sırada Grinevitski, iskele üzerindeki pozisyonunu almak için Perovskaya'yı geçerken, ona gülümsedi ve zar zor algılanabilir bir göz kırptı. Eylem sırasında korku ya da kaygı belirtisi göstermiyordu. ^{[not 4]} Yaklaşık 14: 15'te komplocular, Catherine Kanalı yakınlarındaki bir sokak köşesine yaklaşırken imparatorluk arabasını fark ettiler. Perovskaya, eylemin başladığını ifade etmek için mendilini sallayarak bombacılara önceden belirlenmiş bir sinyal verdi. Rısakov işaretten sonra arabaya yanındakş bombayı fırlatarak, cadde de bulunan birkaç kişi ve Çar'ın arabasına zarar verdi. Kendi güvenliğinden emin olmayan II. Aleksandr, yakalanan saldırganı görmek için arabasını terk etmekte ısrar etti.^[16] Rısakov'u inceledikten sonra, saraya geri dönmek yerine Çar, patlamanın meydana geldiği yeri araştırmaya karar verdi. Çevresinin endişeli sorgulamalarına cevaben "Tanrıya şükür, yaralanmadan kurtuldum" dedi. ^[17] Daha sonra merakını gideren Çar, uzaklaşmaya karar verdi ve arabaya doğru yürümeye devam etti. Bu noktada Çar, kanal çiti tarafından korkuluğa yaslanan ve bir mendile sarılı bir şekilde bomba taşıyan Grinevitski'den ^{[not 5]} 1,5 metreden daha az bir mesafeye yaklaşmıştı. Grinevitski, bazı kaynaklara göre, Çar'ın şükran ifadesini duyunca, "Henüz Tanrı'ya şükürler olsun çok erken" dedi.^{[18][not 6]} Ardından, Çar'la yüzleşmek için döndü ve her iki kolunu da kaldırarak Çar'ın ayağına elindeki bombayı attı. Aleksandr saldırıdan sonra ağır yaralar aldı ve o gün saat 15:30'da hayatını kaybetti. Bildirildiğine göre, Grinevitski'nin bombası bir öncekinden çok daha fazla kayıp vermiş ve olay mahallinde yer alan bir vatandaş ölümcül bir şekilde yaralanmıştır.^[19]

Patlamanın ardından bombacılardan İvan Yemelyanov, Grinevitski'nin yaşanan patlamadan kurtulup kurtulmadığını görmek için olay yerine koştu, ancak kendisini patlamadan ağır yaralı ve bilinçsizce uzanır vaziyette buldu. Yaralı vaziyetteki Grinevitski Kışlık Saraya bağlı yakındaki bir revire kaldırıldı. ^{[not 7]} Saat 21.00'de son nefesini vermeden önce bilincini geri kazandı. Tıbbi muayenenin raporuna göre, sadece bir keresinde başucunda adını ve rütbesini sorgulayan polise "bilmiyorum" yanıtını verdi. Herhangi bir bilgiyi açıklamayı reddederek, akşam saat 22: 30'da ağır yaralı olması nedeniyle hayatını kaybetti.^[19]

Sergey Prokudin-Gorski tarafından, suikasttan yaklaşık 24 yıl sonra çekilen Voskresenia Khristova Kilisesi fotoğrafları.

Grinevitski'nin kimliği ölümünden sonra 1881 yılının Nisan ayında belirlenebildi. Yargılama sırasında, basitçe "1 Mart'ta ölen ve Elnikov'un sahte adı altında yaşayan şahıs" olarak raporlara geçti. Tutuklama sonrası sorgulaması sırasında Andrey Jelyabov cesedini tanımlamayı reddetti. İlk bombayı atan Rısakov, sadece kod adıyla Grinevitskiyi tanıdığı için gerçek adını açıklayamadı. Soyadı daha önce tutuklanan Narodnaya Volya üyesi Kolodkeviç tarafından ortaya çıkarıldı. Bu, Sankt-Peterburg Teknoloji Enstitüsü üyeleri tarafından da daha sonra desteklendi.^[1] Grinevitski ve Narodnaya Volya üyeleri, suikastın siyasi veya sosyal bir devrimi hızlandıracağını ummuşlardı.Ancak bunun yerine yeni İmparator III. Aleksandr devlet baskısını arttırmaya ve II. Aleksandr'ın hayata sokmuş olduğu birçok reformunu iptal etmeye başladı. Çok sayıda tutuklama, yoğunlaştırılmış polis gözetimi ile birlikte harekete ciddi darbeler gerçekleştirmiş ve partiyi bitirmiştir.Birçok tarihçi bu nedenle suikastı bir Pirus zaferi ve 1880'lerde devrimci hareketin düşüşüne bir başlangıç olarak gördü.^{[not 8]}

Bir bombacının rolünün onunla ölüm olasılığını taşıdığı biliniyordu ve Grinevitski gibi gönüllü bombacılar bu rolü bilerek almış ve bir intihar görevini kabul etmişlerdir.^[12] Bu nedenle Grinevitski bazen ilk intihar bombacısı olarak kabul edilir.^{[not 9]}

Daha sonra II. Aleksandr'ın suikastının gerçekleştiği yere Voskresenia Khristova Kilisesi yapılmıştır.^[24]Mayıs 1975'te, olay yerinin yakınındaki köprü Grinevitski'den sonra 1998'de Novo-Konyushenny Köprüsü olarak yeniden adlandırılana kadar Grinevitski Köprüsü olarak isimlendirilmiştir.^[25]

Özel

Genel

• Yarmolinsky, Avrahm (2016). Road to Revolution: A Century of Russian Radicalism. Princeton University Press. ISBN 978-0691638546. 
• Kel'ner, Viktor Efimovich (2015). 1 marta 1881 goda: Kazn imperatora Aleksandra II (1 марта 1881 года: Казнь императора Александра II). Lenizdat. ISBN 5-289-01024-6. 
• Jukovski-Juk, I.I. (1930). Grinevitski İoakimoviç İgnati (Игнатий Иоакимович Гриневецкий). Politkorzhan Publishing House (Publishing house of political prisoners). 
• Tihomirov, Lev (1927). Memoirs of Lev Tikhomirov (Воспоминания Льва Тихомирова). Gos. Publishing House. 
• Dziewanowski, M. (1951). "The Beginnings of Socialism in Poland". The Slavonic and East European Review. 29 (73). ss. 510-531. JSTOR 4204253. 
• Gella, A. (1979). "The Russian and Polish Intelligentsias: A Sociological Perspective". Studies in Soviet Thought. 19 (4). ss. 307-320. JSTOR 20098852. 
• Pomper, P. (2008). "Aleksandr Ul'ianov: Darwinian Terrorist". Russian History. 35 (1/2). ss. 139-156. JSTOR 24661676. 
• Verhoeven, C. (2010). "Time of Terror, Terror of Time: On the Impatience of Russian Revolutionary Terrorism (Early 1860s – Early 1880s)". Jahrbücher Für Geschichte Osteuropas. 58 (2). ss. 254-273. JSTOR 41052430. 
• Hartnett, L. (2001). "The Making of a Revolutionary Icon: Vera Nikolaevna Figner and the People's Will in the Wake of the Assassination of Tsar Aleksandr II". Canadian Slavonic Papers. 43 (2/3). ss. 249-270. JSTOR 40870322. 
• Walsh, Edmund A. (2002). The Fall of the Russian Empire: The Story of the Last of the Romanovs and the Coming of the Bolsheviks. Roman Catholic Book. ISBN 978-1929291311. 
• Pearl, Deborah (1988). "Educating Workers For Revolution: Populist Propaganda in St. Petersburg, 1879-1882". Russian History. 15 (2/4). ss. 255-284. JSTOR 24656239. 
• Bennett, Brian T. (2007). Understanding, Assessing, and Responding to Terrorism: Protecting Critical Infrastructure and Personnel. Wiley-Interscience. ISBN 978-0471771524. 
• Baddeley, Gavin (2009). God's Assassins: The Medieval Roots of Terrorism (Devil's Histories). Ian Allan Publishing. ISBN 978-0711034099. 
• Ortbals, Candice D. (2018). Gender and Political Violence: Women Changing the Politics of Terrorism. Springer. ISBN 9781787470866. 
• Overton, Iain (2019). The Price of Paradise. Ian Allan Publishing. ISBN 9781787470866. 
• Wortman, R. (2013). "Moscow and Petersburg: The Problem of Political Center in Tsarist Russia, 1881-1914. In Russian Monarchy: Representation and Rule". Brighton, MA, USA: Academic Studies Press. ss. 170-198. JSTOR j.ctt21h4wbq.13. 
• "Novo-Konyushenny Bridge". saint-petersburg.com. 22 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ekim 2019.