İşçi Partisi (İrlanda)
İşçi Partisi Páirtí an Lucht Oibre | |
|---|---|
 | |
| Genel başkan | Ivana Bacik |
| Kurucu | James Connolly, James Larkin, William O'Brien |
| Kuruluş tarihi | 1912 |
| Merkez | 17 Ely Place, Dublin 2, İrlanda |
| İdeoloji | Sosyal demokrasi, Demokratik sosyalizm |
| Siyasi pozisyon | Merkez sol |
| Uluslararası üyelik | Sosyalist Enternasyonal |
| Dáil Éireann | 6 / 160 |
| Seanad Éireann | 4 / 60 |
| Yerel yönetimler | 56 / 949 |
| Avrupa Parlamentosu | 1 / 14 |
| İnternet sitesi | |
| İrlanda | |
İşçi Partisi, (İrlandaca: Páirtí an Lucht Oibre, lit. 'Çalışan Halkın Partisi'), İrlanda Cumhuriyeti'ndeki merkez sol ve sosyal demokrat bir siyasi partidir. 28 Mayıs 1912'de Clonmel, County Tipperary'de James Connolly, James Larkin ve William O'Brien tarafından İrlanda Sendika Kongresi'nin siyasi kanadı olarak kurulmuştur ve tüzüğünde kendisini "demokratik sosyalist parti" olarak tanımlamaktadır. İşçi Partisi, İlerici İttifak'ın, Sosyalist Enternasyonal'in ve Avrupa Sosyalistleri Partisi'nin üyesidir.[1][2][3][4][5][6][7][8][9][10]
İşçi Partisi, İrlanda ticaret sendikası ve işçi hareketinin siyasi kolu olmaya devam etmektedir ve işçilerin çıkarlarını Dáil'da ve yerel düzeyde temsil etmeyi amaçlamaktadır. Diğer birçok İrlanda siyasi partisinin aksine, İşçi Partisi orijinal Sinn Féin partisinin bir fraksiyonu olarak ortaya çıkmamıştır. Ancak 1999'da Sinn Féin'e dayanan kökenlere sahip Demokratik Sol ile birleşmiştir. Parti, kuruluşundan bu yana sekiz kez koalisyon hükümetlerinde ortak olarak görev yapmıştır: yedi kez yalnızca Fine Gael ile ya da Fine Gael ve diğer küçük partilerle koalisyon halinde, bir kez ise Fianna Fáil ile. Bu, İşçi Partisi'ne Fianna Fáil ve Fine Gael'den sonra Cumhuriyetçi İrlanda'daki herhangi bir partinin sahip olduğu en uzun üçüncü hükümet süresini, yani toplamda yirmi beş yıl kazandırmıştır.
Tarihçe
Kurulması
James Connolly, James Larkin ve William O'Brien, 28 Mayıs 1912'de İrlanda İşçi Partisi'ni, İrlanda Sendika Kongresi'nin siyasi kanadı olarak Clonmel Belediye Binası'nda kurdular. Bu parti, 1914 Üçüncü Özyönetim Yasası uyarınca beklenen Dublin Parlamentosu'nda işçileri temsil edecekti. Ancak, sendikaların 1913 Dublin Lokavtı'nda yenilgiye uğramasının ardından işçi hareketi zayıfladı; James Larkin'in 1914'te göç etmesi ve 1916'daki Paskalya Ayaklanması'nın ardından James Connolly'nin idam edilmesi hareketi daha da zedeledi.
1913 Lokavtı sırasında kurulan İrlanda Vatandaş Ordusu (ICA), gayri resmi olarak İşçi Hareketi'nin askeri kanadıydı. ICA, 1916 Ayaklanması'na katıldı. Dublin Şirketi'nin İşçi Partisi üyesi olan Meclis Üyesi Richard O'Carroll, Paskalya Ayaklanması sırasında öldürülen tek görevdeki seçilmiş temsilciydi. O'Carroll, John Bowen-Colthurst tarafından vuruldu ve birkaç gün sonra, 5 Mayıs 1916'da öldü. ICA, Peadar O'Donnell'in Cumhuriyetçi Kongresi sırasında yeniden canlandırıldı ancak Kongre'deki 1935 bölünmesinden sonra çoğu ICA üyesi İşçi Partisi'ne katıldı.
İrlanda Özgür Devleti'nde
İrlanda Antlaşması, İşçi Partisi'ni böldü. Bazı üyeler, kısa bir süre sonra gerçekleşen İrlanda İç Savaşı'nda Düzensizler'in yanında yer aldı, ancak O'Brien ve Johnson, üyelerini Antlaşmayı desteklemeye teşvik etti. 1922 genel seçimlerinde parti, 18 aday çıkararak 17 sandalye kazandı. İlk tercihli oyların %21,4'ünü kazanarak, bu, partinin 2022 itibarıyla şimdiye kadarki en yüksek oy oranı olmaya devam ediyor. Ancak, ilk yıl boyunca bir dizi grev yaşandı ve partiye verilen destekte bir kayıp oldu. 1923 genel seçimlerinde İşçi Partisi yalnızca 14 sandalye kazandı. 1922'den Fianna Fáil milletvekilleri 1927'de sandalyelerini alana kadar İşçi Partisi, Dáil'deki ana muhalefet partisiydi. İşçi Partisi, Cumann na nGaedheal hükümetinin sosyal reform eksikliğine saldırdı. 1927'den itibaren İşçi Partisi seçmenlerinin büyük bir kısmı, neredeyse aynı politikaları uygulayan Fianna Fáil tarafından etkisizleştirildi. İşçi Partisi, bu kayba katkıda bulunan bir faktör olan Fianna Fáil'in 'cumhuriyetçi' imajından yoksundu.
Larkin, Nisan 1923'te İrlanda'ya döndü. Daha önce bıraktığı ITGWU'daki liderlik rolünü yeniden üstlenmeyi umuyordu, ancak O'Brien ona direndi. Larkin ayrıca İrlanda İşçi Birliği adlı komünist yanlısı bir parti kurdu. O'Brien, Larkin'i "serbest top" olarak görüyordu. O'Brien'ın liderliğine ve komünist militanlıkla ilişkisine yönelik başarısız bir meydan okumanın ardından Larkin, ITGWU'dan atıldı ve 1924'te ITGWU'ya komünist bir alternatif olan WUI'yi kurdu. ITGWU'nun Dublin üyeliğinin üçte ikisi yeni sendikaya geçti. O'Brien, WUI'nin ITUC'ye kabul edilmesini engelledi. Larkin, Eylül 1927 genel seçimlerinde Dáil Éireann'a seçildi. Ancak İşçi Partisi, İşçi Partisi lideri Tom Johnson'a karşı açtığı iflas davasını kaybettiği için iflas etmiş bir kişi olarak koltuğuna oturmasını engelledi.
1932'de İşçi Partisi, partinin sempati duyduğu bir sosyal reform programı öneren Éamon de Valera'nın ilk Fianna Fáil hükümetini destekledi. 1943 genel seçimlerinde parti 17 sandalye kazandı; bu, 1927'den bu yana elde ettiği en iyi sonuçtu.
İrlanda İşçi Partisi ve İrlanda Sendika Kongresi 1930'da ayrıldı. Geleceğin lideri William Norton, işçi hareketinin siyasi ve endüstriyel kanatlarının özerk örgütlere ayrılması konusunda ısrarcıydı ve bu hareketin partinin seçim çekiciliğini sendika seçmenlerinin ötesine genişletmek için gerekli olduğunu savundu.
Parti, benzer Avrupa partilerine kıyasla sosyal açıdan muhafazakârdı ve 1932'den 1977'ye kadar liderleri (William Norton ve halefleri Brendan Corish) Katolik kardeşlik örgütü Saint Columbanus Şövalyeleri'nin üyeleriydi. 20. yüzyılın başlarından ortalarına kadar İşçi Partisi içinde Katolik Kilisesi'ni yatıştırmak mı yoksa daha militan bir işçi yaklaşımı mı benimsemek gerektiği konusunda sürekli tartışmalar yaşandı.
Ulusal İşçi Partisi ve ilk koalisyon hükümetleriyle ayrıştı
1930'larda parti üzerindeki Komünist etki fikrini ciddi bir şekilde küçümseme çabalarına rağmen, 1940'larda iç çatışma ve komünist sızma iddiaları İşçi Partisi ve İrlanda Sendikalar Kongresi'nde bir bölünmeye neden oldu. Parti kurucusu Jim Larkin ve destekçilerinden birkaçının partiye yeniden kabul edilmesi ve daha sonra Dublin'deki İşçi Partisi şubelerini "ele geçirmekle" suçlanmalarıyla gerginlikler 1941'de zirveye ulaştı. Buna karşılık William X. O'Brien, 1944'te altı milletvekiliyle birlikte ayrılarak lideri James Everett olan Ulusal İşçi Partisi'ni kurdu . O'Brien ayrıca ITGWU'yu İrlanda Sendikalar Kongresi'nden çekti ve kendi kongresini kurdu. Bölünme, 1944 genel seçimlerinde İşçi hareketine zarar verdi . ITGWU, İşçi Partisi'ni ele geçirdiğini iddia ettiği "Larkinite ve Komünist Parti unsurlarına" saldırdı. Bölünme ve anti-komünist saldırı İşçi Partisi'ni savunmaya zorladı. Komünist katılımla ilgili kendi soruşturmasını başlattı ve bu da altı üyenin ihraç edilmesiyle sonuçlandı. Alfred O'Rahilly Komünist Cephe ve İrlanda İşçi Partisine Saldırı adlı eserinde saldırıyı ITUC'deki İngiliz merkezli sendikaların ve komünistlerin etkisini de kapsayacak şekilde genişletti. Ulusal İşçi Partisi Katolik Sosyal Öğretisine olan bağlılığını vurgulayarak buna karşı çıktı. Ancak İşçi Partisi aynı zamanda anti-komünist kimliğini vurgulamaya devam etti. Birlik girişimi ancak Larkin'in 1947'deki ölümünden sonra yapılabildi.
1948 genel seçimlerinden sonra Ulusal İşçi Partisi'nin beş milletvekili vardı - Everett, Dan Spring , James Pattison , James Hickey ve John O'Leary . Ulusal İşçi Partisi ve İşçi Partisi (14 milletvekili ile) her ikisi de Birinci Partilerarası Hükümete girdi ve Ulusal İşçi Partisi lideri Posta ve Telgraf Bakanı oldu . 1950'de Ulusal İşçi Partisi milletvekilleri İşçi Partisi'ne yeniden katıldı.
1948'den 1951'e ve 1954'ten 1957'ye kadar İşçi Partisi iki parti içi hükümette (en büyüğü Fine Gael'di ) ikinci büyük ortaktı. İşçi Partisi lideri William Norton her iki seferde de Tánaiste oldu. Birinci Parti İçi Hükümet sırasında Sosyal Refah Bakanı olarak görev yaptı , İkinci Parti İçi Hükümet sırasında ise Sanayi ve Ticaret Bakanı olarak görev yaptı. ( Birinci parti içi hükümete ve ikinci parti içi hükümete bakın .)
| Makale serilerinden |
 |
 Sosyalizm listesi Sosyal demokrasi listesi |
Seçim sonuçları
Dáil Éireann
| Seçim | Lider | 1. tercih oylar | % | Sandalyeler | ± | Hükümet |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1922 | Thomas Johnson | 132,565 | 21.3 (#3) | 17 / 128 |  17 | Muhalefet |
| 1923 | 111,939 | 10.6 (#4) | 14 / 153 |  3 | Muhalefet | |
| Haz 1927 | 143,849 | 12.6 (#3) | 22 / 153 | 8 | Muhalefet | |
| Eyl 1927 | 106,184 | 9.1 (#3) | 13 / 153 | 9 | Muhalefet | |
| 1932 | Thomas J. O'Connell | 98,286 | 7.7 (#3) | 7 / 153 | 6 | Güven ve tedarik |
| 1933 | William Norton | 79,221 | 5.7 (#4) | 8 / 153 | 1 | Güven ve tedarik |
| 1937 | 135,758 | 10.3 (#3) | 13 / 138 | 5 | Güven ve tedarik | |
| 1938 | 128,945 | 10.0 (#3) | 9 / 138 | 4 | Muhalefet | |
| 1943 | 208,812 | 15.7 (#3) | 17 / 138 | 8 | Muhalefet | |
| 1944 | 106,767 | 8.8 (#4) | 8 / 138 | 9 | Muhalefet | |
| 1948 | 115,073 | 8.7 (#3) | 14 / 147 | 6 | FG–LP–CnP–CnT–NLP | |
| 1951 | 151,828 | 11.4 (#3) | 16 / 147 | 3 | Muhalefet | |
| 1954 | 161,034 | 12.1 (#3) | 19 / 147 | 3 | FG–LP–CnT | |
| 1957 | 111,747 | 9.1 (#3) | 12 / 147 | 7 | Muhalefet | |
| 1961 | Brendan Corish | 136,111 | 11.6 (#3) | 16 / 144 | 4 | Muhalefet |
| 1965 | 192,740 | 15.4 (#3) | 22 / 144 | 6 | Muhalefet | |
| 1969 | 224,498 | 17.0 (#3) | 18 / 144 | 4 | Muhalefet | |
| 1973 | 184,656 | 13.7 (#3) | 19 / 144 | 1 | FG–LP | |
| 1977 | 186,410 | 11.6 (#3) | 17 / 148 | 2 | Muhalefet | |
| 1981 | Frank Cluskey | 169,990 | 9.9 (#3) | 15 / 166 | 2 | FG–LP azınlık |
| Şub 1982 | Michael O'Leary | 151,875 | 9.1 (#3) | 15 / 166 |  | Muhalefet |
| Kas 1982 | Dick Spring | 158,115 | 9.4 (#3) | 16 / 166 | 1 | FG–LP |
| 1987 | 114,551 | 6.4 (#4) | 12 / 166 | 4 | Muhalefet | |
| 1989 | 156,989 | 9.5 (#3) | 15 / 166 | 3 | Muhalefet | |
| 1992 | 333,013 | 19.3 (#3) | 33 / 166 | 18 | FF–LP (1992–1994) | |
| FG–LP–DL (1994–1997) | ||||||
| 1997 | 186,044 | 10.4 (#3) | 17 / 166 | 16 | Muhalefet | |
| 2002 | Ruair Quinn | 200,130 | 10.8 (#3) | 20 / 166 | 1 | Muhalefet |
| 2007 | Pat Rabbitte | 209,175 | 10.1 (#3) | 20 / 166 | | Muhalefet |
| 2011 | Eamon Gilmore | 431,796 | 19.5 (#2) | 37 / 166 | 17 | FG–LP |
| 2016 | Joan Burton | 140,898 | 6.6 (#4) | 7 / 158 | 30 | Muhalefet |
| 2020 | Brendan Howlin | 95,582 | 4.4 (#5) | 6 / 160 | 1 | Muhalefet |
Başkanlık Seçimleri
| Seçim | Aday | 1. tercih oylar | % | +/– | Durum |
|---|---|---|---|---|---|
| 1945 | Bağımsız olarak Patrick McCartan'ı destekledi | ||||
| 1974 | Fianna Fáil ile anlaşma gereği Cearbhall Ó Dálaigh'i destekledi | ||||
| 1990 | Mary Robinson | 612,265 | %38.9 | — | 1 |
| 1997 | Adi Roche | 88,423 | %7.0 | 31.9 | 4 |
| 2011 | Michael D. Higgins | 701,101 | %39.6 | — | 1 |
| 2018 | Bağımsız olarak Michael D. Higgins'i destekledi | ||||
Avrupa Parlamentosu
| Seçim | Lider | 1. tercih oylar | % | Sandalyeler | ± | AP Grubu |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1979 | Frank Cluskey | 193,898 | 14.48 (#3) | 4 / 15 | Yeni | SOC |
| 1984 | Dick Spring | 93,656 | 8.36 (#3) | 0 / 15 | 4 | − |
| 1989 | 155,572 | 9.53 (#4) | 1 / 15 | 1 | SOC | |
| 1994 | 124,972 | 10.99 (#3) | 1 / 15 | 0 | PES | |
| 1999 | Ruairi Quinn | 121,542 | 8.73 (#3) | 1 / 15 | 0 | |
| 2004 | Pat Rabbitte | 188,132 | 10.56 (#4) | 1 / 13 | 0 | |
| 2009 | Eamon Gilmore | 254,669 | 13.92 (#3) | 3 / 12 | 2 | S&D |
| 2014 | 88,229 | 5.33 (#4) | 0 / 11 | 3 | − | |
| 2019 | Brendan Howlin | 52,753 | 3.14 (#6) | 0 / 13 | 0 | |
| 2024 | Ivana Bacik | 58,975 | 3.38 (#5) | 1 / 14 | 1 | S&D |
Kuzey İrlanda
Westminster (Avam Kamarası)
| Seçim | Lider | Sandalyeler (Kuzey İrlanda toplamı içindeki) | Hükümet | |
|---|---|---|---|---|
| # | ± | |||
| 1950 | William Norton | 0 / 12 | | — |
| 1951 | 1 / 12 | 1 | Muhafazakâr | |
| 1955 | 0 / 12 | 1 | — | |
Stormont (Kuzey İrlanda Parlamento)
| Seçim | Kurul | Sandalyeler | Sonuç |
|---|---|---|---|
| 1953 | 8. Parlamento | 1 / 52 | UUP Çoğunluğu |
| 1958 | 9. Parlamento | 0 / 52 | UUP Çoğunluğu |
| 1962 | 10. Parlamento | 1 / 52 | UUP Çoğunluğu |
Kuzey İrlanda seçimlerine artık katılmamaktadır, ancak Sosyal Demokrat ve İşçi Partisi'ni değerlendirmektedir.
Liderlik
Parti lideri
| Adı | Portre | Seçim Bölgesi | Görev Süresi | Görev(ler)i | |
|---|---|---|---|---|---|
| Thomas Johnson |  | Dublin County | 1917 | 1927 | |
| Thomas J. O'Connell |  | Mayo South | 1927 | 1932 | |
| William Norton |  | Kildare | 1932 | 2 Mart 1960 | Tánaiste Sosyal Refah Bakanı Sanayi ve Ticaret Bakanı |
| Brendan Corish |  | Wexford | 2 Mart 1960 | 26 Haziran 1977 | Tánaiste Sağlık Bakanı Sosyal Refah Bakanı |
| Frank Cluskey | Dublin South-Central | 1 Temmuz 1977 | 12 Haziran 1981 | ||
| Michael O'Leary | Dublin North-Central | 17 Haziran 1981 | 1 Kasım 1982 | Tánaiste Enerji Bakanı | |
| Dick Spring |  | Kerry North | 1 Kasım 1982 | 13 Kasım 1997 | Tánaiste Çevre Bakanı Enerji Bakanı Dışişleri Bakanı |
| Ruairi Quinn |  | Dublin South-East | 13 Kasım 1997 | 25 Ekim 2002 | |
| Pat Rabbitte |  | Dublin South-West | 25 Ekim 2002 | 6 Eylül 2007 | |
| Eamon Gilmore |  | Dún Laoghaire | 6 Eylül 2007 | 4 Temmuz 2014 | Tánaiste Dışişleri ve Ticaret Bakanı |
| Joan Burton |  | Dublin West | 4 Temmuz 2014 | 20 Mayıs 2016 | Tánaiste Sosyal Koruma Bakanı |
| Brendan Howlin |  | Wexford | 20 Mayıs 2016 | 3 Nisan 2020 | |
| Alan Kelly |  | Tipperary | 3 Nisan 2020 | 24 Mart 2022 | |
| Ivana Bacik |  | Dublin Bay South | 24 Mart 2022 | Görevde | |
Yardımcı liderler
| Adı (Doğum–Ölüm) | Portre | Seçim Bölgesi | Görev Süresi | Tutulan Görev(ler) | |
|---|---|---|---|---|---|
| Barry Desmond |  | Dún Laoghaire | 22 Şubat 1982 | Temmuz 1989 | Sosyal Refah Bakanı Sağlık Bakanı |
| Ruairi Quinn | | Dublin South-East | Temmuz 1989 | 13 Kasım 1997 | Girişimcilik ve İstihdam Bakanı Maliye Bakanı |
| Brendan Howlin |  | Wexford | 13 Kasım 1997 | 25 Ekim 2002 | |
| Liz McManus |  | Wicklow | 25 Ekim 2002 | 4 Ekim 2007 | |
| Joan Burton | | Dublin West | 4 Ekim 2007 | 4 Temmuz 2014 | Sosyal Koruma Bakanı |
| Alan Kelly |  | Tipperary North | 4 Temmuz 2014 | 20 Mayıs 2016 | Ulaşım ve Toplu Taşıma Bakanı Çevre, Toplum ve Yerel Yönetimler Bakanı |
| Pozisyon boş | 20 Mayıs 2016 | ||||
| Pozisyon kaldırıldı | Nisan 2017 | ||||
Ayrıca bakınız
Kaynakça
- ^ Paul Teague; James Donaghey (2004). "The Irish Experiment in Social Partnership". Harry Charles Katz; Wonduck Lee; Joohee Lee (Ed.). The New Structure of Labor Relations: Tripartism and Decentralization. Cornell University Press. s. 17. ISBN 0-8014-4184-6. 26 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2016.
- ^ Brigid Laffan; Jane O'Mahony (2008). Ireland and the European Union. Palgrave Macmillan. s. 142. ISBN 978-1-137-04835-6. 26 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2016.
- ^ Fiona Buckley (16 Mart 2016). Michelle Ann Miller; Tim Bunnell (Ed.). Politics and Gender in Ireland. Routledge. s. 32. ISBN 978-1134908769. 19 Aralık 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ekim 2020.
- ^ Dimitri Almeida (2012). The Impact of European Integration on Political Parties: Beyond the Permissive Consensus. CRC Press. s. 61. ISBN 978-1-136-34039-0. 26 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Temmuz 2013.
- ^ Richard Collin; Pamela L. Martin (2012). An Introduction to World Politics: Conflict and Consensus on a Small Planet. Rowman & Littlefield. s. 218. ISBN 978-1-4422-1803-1. 4 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Temmuz 2013.
- ^ "Labour's proud history". labour.ie. 26 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ocak 2011.
- ^ "Party Constitution". labour.ie. 10 Kasım 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mart 2016.
- ^ "Participants". 2 Mart 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Temmuz 2015.
- ^ "Socialist International – Progressive Politics For A Fairer World". 14 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Temmuz 2015.
- ^ "Parties". Party of European Socialists. 24 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Temmuz 2015.
Dış bağlantılar
- Resmî site
- Labour Youth – Youth section 11 Temmuz 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
