Ölüm ötesi deneyimi

Ölüm-ötesi deneyimi, (near-death experience) bedensel işlevleri bakımından tıbben ölü sayılmış, fakat bir süre sonra reanimasyon (yeniden canlandırma) yöntemleriyle veya kendiliğinden yeniden yaşama kavuşmuş kimselerin bu ölüm ve yeniden yaşama dönüş arasındaki sürede geçirdikleri deneyime verilen addır.

Bilimsel çevreler bu tip deneyimlerin bir çeşit halüsinasyon olduğunu belirtmekteyken,^[1][2][3] paranormal uzmanları ve bazı ana-akım bilimadamları bu deneyimlerin ölümden sonra hayata kanıt olduklarını söylemektedirler.^[4][5][6]

Terim ABD’den araştırmacı hekim Dr.Raymond Moody tarafından ortaya atılmıştır. Ölüm-ötesi deneyimi spiritüalistler ve bazı parapsikologlarca ölümden sonra yaşamın varlığına ilişkin kanıtlardan biri sayılmaktadır.

Dr. Raymond Moody ve Dr. Elisabeth Kubler-Ross bu deneyimi geçiren kimselerin anlattıklarının hastanelerde kaydedilen raporları üzerinde çalışmış ve binlerce vakanın titizlikle incelenmesinden sonra şu sonuçlara varmışlardır:

• Reanimasyonla yaşama döndürülenlerin anlattıklarında büyük ölçüde ortak noktalar bulunmaktadır.
• Öldü teşhisi konulan kimseler, bedenlerinin ölü sayıldıkları sürede, bilinçlerini yitirmemişler, gözleri kapalı oldukları ve yerlerinden kalkmadıkları halde, çevrede olup bitenleri görebilmişler, bilebilmişlerdirler. (Doktorun hemşireyle neler konuştuğu, hemşirenin neyi almak üzere, ne zaman, nereye gittiği vs. Burada, beş-duyunun dışındaki bir algılamanın söz konusu olduğu ileri sürülür.)
• Ölü sayıldıkları sürede yalnızca ameliyat odasında olup bitenleri değil, oda dışındaki, oda duvarlarının ardında cereyan eden olayları bile görmüşler, yaşama döndüklerinde gördüklerini ayrıntılarıyla anlatmışlar, anlattıkları doktorları tarafından tümüyle doğrulanmıştır.

Moody, Kubler-Ross ve onlar kadar bu konu üzerinde çalışmış olan Dr. Karlis Osis’in ve bundan başka batı kökenli olmayan benzeri genel inceleme sonuçlarına göre yeniden yaşama dönenlerin anlattıklarında en çok ortak görünen hususlar şunlardır:

1. Bedenin terk edildiği birinci aşamada:

• Huzur ve sükûnet duygusu hissetme.
• Çekilme veya fırlama tarzında yükselme izlenimi.
• Kendini hafif ve mutlu hissetme
• Ölüm döşeği görüntüleri denen algılamalarda bulunma (eskiden kaybetmiş olduğu yakınlarına kavuşma, melodi,ışık, renkler, dinsel-mitolojik varlıklar algılama vs.)
• Korku, soğuk ve bilinmeyen toprak altı korkusu hissetme.
• Sevdiklerini görme, yaşamının bir film şeridi gibi gözünün önünden hızla geçmesi, yabancılaşma.
• Affetme, affedilme isteği, şok.
• Karanlık bir tünele doğru çekilme izlenimi.

2. Bedenin terk edilmesinden sonraki aşamada:

• Duvar gibi katı nesnelerin içinden geçebilme. (bazen, daha çok rüyalar safhasında.)
• Karanlık tünelden geçtikten sonra her şeyin yeniden aydınlanması.
• Fiziksel bedenini (ölüm durumundaki vücudunu) ve diğer insanları görme.
• Fiziksel bedene geri dönmeyi istememe.
• Kendini diğer insanlara duyuramama, yardımsızlık (sesini insanların işitmemesi ve kendisini onların görmemesi; bu duruma karabasan ve rüyalarda da rastlanır.)
• Yetisizlik, yangı, yoğun basınç, nefessizlik.
• Agresif, eleştirel, kafiyeli uğultular.
• Fiziksel aleme ilişkin görüntülerin belli bir süre sonra silikleşip kaybolması.

3. Fiziksel bedene dönüldüğü aşamada:

• Işık görünümünde algılanan bir varlığın tekrar dünyaya (fiziksel aleme) dönmesi konusunda kendisini ikna etmeye çalışması.
• İradi (isteyerek) veya irade-dışı olarak fiziksel bedene dönme izlenimi.
• Fiziksel bedene dönülürken soğukluk duygusu hissetme.
• Psikolojik travma, temkinlilik, içe kapanma.

• Ölüm döşeği vizyonları
• Ölüme yakın deneyimler

• Kubler-Ross Sitesi9 Ocak 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Karlis Osis10 Ocak 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Moody
• Moodyl^[]
• reanimasyon aygıtları

• Life After Life: The Investigation of a Phenomenon—Survival of Bodily Death, Elisabeth Kubler-Ross ve Raymond A., Jr. Moody
• At the Hour of Death, Karlis Osis, Erlendur Haraldsson